In de komende weken springen we in het pluriversele water van İstanbul. Toegang tot schoon drinkwater is van levensbelang, zeker in deze dichtbevolkte stad aan de Bosphorus, waar het complexe waterdistributiesysteem dateert van voor het Romeinse rijk. Water als ‘commons’, als metafoor, als politiek instrument: de vraag is: wie lest wiens dorst?

Berlijn, bekend als één van de 'oude' Europese centra, is een gelaagde, gebutste en bloeiende stad: een thuis voor talloze genestelde rafelranden. Deze werelden-binnen-werelden manifesteren zich als alternatieve en queer/artistieke gemeenschappen. Kunnen we van hen leren hoe we samen kunnen leven, in anders zijn? Welke vruchtbare vormen van stedelijke gemeenschapsvorming kunnen ‘vloeibare identiteiten’ helpen op gang brengen? En welke rol speelt ontwerp/kunst/maken in het realiseren en ondersteunen van deze 'anders-dan-moderne-wereld'?

In 2010 werkten en verbleven Wong&Krier drie maanden in Casa, zoals de inwoners hun stad liefkozend noemen. Doel was de stad te omarmen als productieplek en een portret te maken van haar verborgen kwaliteiten: ICI Casa, Ville Inventive. De tentoonstelling die uit dit onderzoek voortkwam was een optimistisch eerbetoon aan de vindingrijkheid van een bruisende stad. Na afloop van de residentie bleven echter veel vragen onbeantwoord: de onzekerheid en onzichtbaarheid van dagloners, petits métiers; de gentrificatie van de stad door het grootkapitaal zoals een gigantisch winkelcentrum; of hoe om te gaan met bedreigingen voor het gebouwde erfgoed. Meer dan tien jaar en een pandemie later komen Wong&Krier terug naar Casa, op zoek naar wie de stad maakt, wie haar bezit, en wie er toegang toe heeft.